Drie vrouwen in één beeld door de lens van de fotograaf gevangen. Het wit overheerst terwijl in rang en stand het zwart domineert. De non heeft het voor het zeggen. Zij levert af.
Pakketjes leven liggen stevig gebundeld tijdens hun transport. Baby’tjes die vol moederliefde worden opgetild, aangereikt en weggedragen. Bij alle drie houdt het pasgeboren leven hun blik genomen. Dit kijken is meer dan zien. Ook wij als toeschouwer worden gevangen in dit spirituele beeld van welhaast bovenaardse drie-eenheid Het brengt ons in vervoering met daarna een terugkeer in de taligheid van ons mens zijn.
Babytransport 1946
Wat bezielt deze vrouwen? Bij de non zijn het de beloften aan Kerk en Jezus. Zij moet missen waar haar hart naar uitgaat en ook haar lichaam voor in de wieg is gelegd. Het echte moederschap, bloed van mijn bloed, zal zij blijvend ontberen. Pijn van de Belofte is haar overgave. Ze drukt tegen haar borst in de kennis dat ze het na de deur aan de echte moeder zal moeten afstaan. Ze troost zich met de gedachte dat ook de Heilige Moeder Maria dit heeft moeten ervaren. Bij de Piëta in haar klooster zag ze de tranen in de ogen van haar Grote Voorbeeld. Bij de twee verpleegkundigen zou het kunnen zijn dat ze hun toekomst in de handen houden. Ze weten dat mogelijk eens de tijd kan komen dat ook zij zullen baren.
Een foto vol Zorg en Liefde. Handen gevuld met voorzichtigheid om dit kostbare leven. Tederheid alom.
De deur in het midden deelt de foto in tweeën. Het mysterieuze licht daarachter schijnt ons tegemoet. Het is de blikvanger die langs de plint ons aanschouwen naar voren brengt. Dan krijgen onze ogen een linker- en een rechterhelft. Beide delen met een geheel eigen intimiteit. De non als geestelijke alleen en de twee burgerlijken te samen. Twee totaal verschillende werelden die in de werksfeer elkaar tegenkomen maar waar van ontmoeting nooit sprake zal zijn. Ze hebben hun mening over elkaar, maar in de omgang met de aan hen toevertrouwde baby’tjes dragen ze dezelfde verantwoordelijkheid en zorg.
We zijn nu ruim zestig jaar verder. De bundeltjes zijn waarschijnlijk nog in leven. Ze blijven voor eeuwig anoniem. Hoe is het de vrouwen verder gegaan? Misschien dat de jongste nog leeft. Misschien dat ze de naam van de zuster en van haar collega nog kent. Foto’s dragen in hun vastgestegde beeld heel veel misschien. Het misschien van onze eigen verbeelding.
Gevuld met deze verbeelding rijdt de ‘lege’ transportkar de dichte deur weer door. Het mysterie van het Misschien in.